Pabuç mu?

Evet,pabuç...
Çocukluğumdan beri birşey saklayacağım zaman hep "en güvenilir yer" hissi uyandırdığı için.
Ben istediğim sürece çıkartmayacağım,tenime değmeye devam edeceği için.
Bu kadar da değil ama...
Günlerdir aklımdan çıkmayan,bana "aşk ancak bu kadar güzel ve sade anlatılır"dedirten Metin Eloğlu'nun "Seni sevince adamın pabuçları eskimiyor" dizesi yüzünden bir de...
Sonra üzerinden neredeyse 25 yıl geçmesine rağmen hala "bir densizi aşağılamanın en güzel yorumu" olarak belleğime kazınan sevgili Ayberk Çölok'un o aptal çocuğa söylediği-ki adını unutalı çook oldu- "benim seninle yaşıt pabucum var" sözlerinde çok "şık" durduğu için...
Ayrıca,inandığını söyleyenlere hep "maşallah dil pabuç gibi" denildiği için...
En çok da büyük Usta'nın "Yürümek; yolunda pusuya yattıklarını,arkadan çelme attıklarını bilerek yürümek... " dizelerindeki gibi insanı "yola,gitmeye,bıkmadan ilerlemeye" çağırdığı,sol meme altındaki cevahiri kımıldattığı için...
Pabucumun içindekileri paylaşacağım,kararlıyım...